Coaching – Doe ff normaal

Voor cursisten van de ICM Coachingsopleiding zijn de eerste modules vaak worstelen geblazen. Kom jij ook vaak vast te zitten in jouw proces om coach te worden? Vraag jezelf dan af wat ‘normaal’ zou zijn. Dat geeft je richting en duidelijkheid.   

Wij willen houvast!

Cursisten vullen gretig hun hoofd met professionele adviezen, mogelijke interventies, uiteenlopende modellen en theorieën, en natuurlijk de super interessante zienswijzen van hun toegewijde docent. Ze verdiepen zich in een selectie uit de immer groeiende hoeveelheid literatuur over coaching, en reflecteren op wie wel en niet coachbaar is en waarom. Om dat allemaal enigszins redelijk te integreren in een ontspannen aanwezigheid als coach is vaak al een hell of a job. En dan moet je ook nog kunnen beoordelen of het aan de andere kant, dus bij je coachingsklanten, ook daadwerkelijk tot iets leidt. Die hele leersituatie lijkt te schreeuwen om iets meer houvast.

Gebruik het beeld van ‘normaal zijn’

Nu is juist het gebrek aan houvast vaak een mooie voorwaarde voor een optimaal leerproces, en ik denk dat er weinig docenten en trainers zijn die ernaar streven om houvast aan hun cursisten te bieden; tenzij dat voortkomt uit een groeiend inzicht van de cursisten zelf. Dan is het fijn om dat te bevestigen en de daarbij behorende persoonlijke en professionele groei te zien. Toch merk ik dat ik steeds vaker gebruik maak van iets dat je met een beetje goede wil een houvasttechniek zou kunnen noemen. Eentje die terug grijpt op… normaal doen.

Ik ben me ervan bewust dat een gesprek over wat normaal is gelijk staat aan het betreden van een mijnenveld vol tegenstrijdige meningen. Ooit een normaal mens ontmoet? Maar toch blijkt keer op keer dat we, vaak zonder ons daarvan bewust te zijn, een duidelijk beeld hebben van wat normaal is. Dan gaat het om zaken als: een beetje ontspannen in het leven staan, gewoon doen, sociaal gedrag vertonen, geestelijk een beetje gezond zijn, de algemene omgangsvormen in acht nemen. Allemaal nogal vage zaken als je er bij stil staat, maar tegelijkertijd wel dingen die voor de meeste mensen heel makkelijk te hanteren zijn. Blijkbaar hebben we een heel duidelijk beeld van hoe normaal eruit ziet, ook al is het lastig vast te pinnen. Of zoals Karel van het Reve (inderdaad, de grote broer van) ooit zei: “Nu is natuurlijk niemand ‘normaal’, maar sommige mensen lijken toch normaler dan andere.”

Wat vindt de cursist normaal?

En dus vraag ik aspirantcoaches tijdens de ICM Coachopleiding als ik zie dat ze worstelen met het interpreteren van wat zich bij hun gecoachten afspeelt: “Wat zou een normale reactie zijn?”. En wonderlijk genoeg schuiven dan als bij toverslag de wolken voor de mentale zon weg. En komt er weer focus in hun coachen. Ze hebben dan iets om mee verder te werken. Het is alsof er dan weer een bodem in het proces komt te liggen. Met dit ‘normaal-beeld’ in hun hoofd kunnen ze bijvoorbeeld de gecoachte erop wijzen dat er nogal wat licht zit tussen zijn gedrag en wat hij als normaal zegt te beschouwen. Of kunnen ze terug geven dat hij wel een erg overtrokken reactie vertoont op een eenvoudige gebeurtenis.

Wat vindt de coach normaal?

Overigens werkt het ‘normaal-beeld’ natuurlijk ook voor coaches. Als je je te zeer blind staart op alle methoden en technieken van coachen verlies je ook vaak je gewone menselijkheid uit het oog. Verkramping is het gevolg en dat wordt ook niet als normaal ervaren. Daarmee maak je een verbinding met je gecoachte er niet makkelijker op. Als coach kun je het ‘normaal-beeld’ gebruiken als ijkpunt in hoe je de gecoachte spiegelt. Maar zeker ook in hoe je jezélf opstelt in een coachingsessie. Dus ben je cursist of coach, doe dan je voordeel met het sterke beeld dat mensen van ‘de normale gang van zaken’ hebben.