Weerstand. Aan wie ligt het en wat kun je eraan doen?
Weerstand bestaat niet! Een prikkelende zin om een artikel te starten, maar voor een deel klopt hij wel. Veel van de weerstand die mensen denken te zien bij anderen heeft veelal te maken met zichzelf. Wat ik daarmee bedoel leg ik verderop uit. Eerst wat informatie over wat weerstand is.
Wat is weerstand?
Weerstand is in eerste instantie zichtbaar in de reactie die je krijgt van iemand anders. Dus op het moment dat je iets van iemand wil of bijvoorbeeld stelt dat er iets moet gebeuren. Je kunt bijvoorbeeld de volgende reacties krijgen:
- Geen reactie (stilzwijgen)
- Een ‘ja, maar’ reactie
- Een boze reactie, een tegenaanval
- Argumenten waarom dat idee van jou niet deugt
Wat er vaak achter weerstand zit is emotie. Dat kan angst zijn voor een verandering die je voorstelt of een verdediging (die voortkomt uit frustratie) tegen de feedback die je net gegeven hebt. Wat vaak misgaat is dat er niet ingegaan wordt op de emotie achter de weerstand, maar dat er inhoudelijk gereageerd wordt. En dat werkt zeker niet. Het gesprek verzandt dan eerder in een loopgravenoorlog dan dat er iets wordt opgelost.
Wat te doen bij weerstand?
Er is niets op tegen te stellen dat er iets moet gebeuren of om aan te kaarten dat iets niet loopt zoals jij vindt dat het zou moeten lopen. Juist niet! Wat je echter niet moet vergeten is dat de ander ook een mens is met eigen ideeën, opvattingen, emoties en behoeften bij hetgeen je vraagt of stelt.
Door daar niet bij stil te staan, vergroot je de weerstand eerder dan dat hij kleiner wordt. Het is dus veel zinvoller om stil te staan bij wat de ander ‘echt’ zegt. Dit betekent te vragen naar de emotie achter de eerste reactie, samen te vatten wat de ander zegt en daarop door te vragen. De ander voelt zich dan eerder gehoord en zal ook meer geneigd zijn naar jou te luisteren. En oh ja, zonder weerstand, eigenlijk geen (echte) verandering. In die zin zou je weerstand ook kunnen zien als iets noodzakelijks en wezenlijks.
Weerstand veroorzaak je voor een deel zelf
Ik wil eindigen met deze uitsmijter. Hij ontstaat door je verwachtingen van de ander en bijvoorbeeld van het tempo waarin iets moet gebeuren. Je gedachte dat iets ‘echt niet kan!’ of ‘iets nu echt moet gebeuren!’, zorgt er in feite voor dat je weerstand gaat creëren. De wereld is namelijk voor een deel ook niet maakbaar. Dingen, mensen hebben hun eigen tempo en jouw invloed om daar zaken in te veranderen zijn soms beperkt. Loslaten of niet doen kan ook zeer effectief zijn.