Waarom het leven leuker wordt als je de ander begrijpt

Het moment waarop een verzameling losse individuen een groep wordt begint bij binnenkomst. Mensen kijken om zich heen, kiezen een plek, begroeten elkaar (voorzichtig of juist uitgelaten), bladeren wat in een map en kijken terloops naar elkaar: want met deze mensen brengen ze de komende dagen door. Het groepsproces is begonnen.

En dat we stiekem heel goed en redelijk precies observeren in die eerste minuten blijkt vaak uit een eerste kennismakingsoefening.

“Schrijf eens wat eerste indrukken op een geeltje, en plak die op de rug van de ander”, zeg ik dan.

Dat laatste is natuurlijk om te voorkomen dat je face-to-face een nog bijna vreemde een briefje moet overhandigen waarop bijvoorbeeld staat: “een beetje nors”, of juist “goh wat een aardig iemand ben jij” . Vandaar die rug.

Het is iedere keer weer opnieuw verwonderlijk hoe treffend , hoe precies, mensen naar elkaar kunnen kijken. En ook: dat alles er eigenlijk al is.

Misschien zie ik zo mijn functie wel als docent bij ICM: het vrijmaken van potentieel bij mensen.

Vorige week startte ik een nieuwe groep in Utrecht.

Tien uur in de ochtend, met koffie in de hand, vertelden mensen in een eerste rondje wie ze waren, en wat ze wilden leren.

Eén vrouw, die in de ronde daarvoor van een aantal mensen het geeltje ‘Vriendelijk & Bescheiden’ op haar rug geplakt had gekregen, vertelde aan de groep hoe ze net twee dagen daarvoor een fietsbeklimming van de Alpe d’Huez achter de rug had om geld op te halen voor KWF kankerfonds.

Haar verhaal ging niet over de ziekte maar vooral over de mensen op die bijzondere berg. Ze zei: “Iedereen was vriendelijk en duidelijk, alles liep gesmeerd, mensen ruimden hun rommel op en spraken anderen aan die dat vergaten. We trokken fietsers omhoog die soms in tranen waren en klapten voor elke meter.”

De groep luisterde ademloos naar haar verhaal, want we waren getuige van iets wat iedereen herkende: een beleving over hoe onze onderlinge communicatie met elkaar misschien zou kunnen zijn: open, liefdevol, bemoedigend, confrontaties niet uit de weg gaand en altijd kijkend naar het eigen aandeel.

Het gesprek daarna ging over wat dat nu bij iedereen in de weg zou staan.

De vrouw zei: “Op de berg heb ik leren luisteren, en realiseerde ik me dat we dat eigenlijk niet aangeleerd krijgen”. En dat is zo: we leren als kind lopen, praten, schrijven, maar we leren eigenlijk niet wat ‘actief luisteren’ is. En dat je eerst een ander moet begrijpen, als je zelf begrepen wilt worden.

Doordat je snapt wat voor impact jij op anderen hebt, kun je invloed uitoefenen op de onderlinge relatie

In alle trainingen van ICM staat dit centraal: om begrepen te worden, moet je eerst de ander begrijpen. Dat is misschien wat soft, maar het is een keiharde waarheid die nog werkt ook. Want doe het maar eens : open vragen stellen of actief naar de ander luisteren.

Het is een activiteit, een vaardigheid, een kunde. Communicatie is een werkwoord wat mij betreft.

Het goede nieuws is dat je deze vaardigheden gewoon kunt leren door het met elkaar te oefenen. En dat je, doordat je snapt wat voor impact jij op anderen hebt, ook invloed kunt uitoefenen op die onderlinge relatie.  Je krijgt niet per se vaker gelijk, maar de communicatie wordt wel leuker en gelijkwaardiger. En misschien krijg je toch vaker wat je wilt, maar altijd met respect voor de ander. Wordt het leven daar leuker van?

Jazeker!

Rémi van der Elzen