Even voorstellen… Dit is Christiaan Knopper! Een trainer in hart en nieren die van jongs af aan graag dingen uitlegt aan anderen. Sinds 2010 verzorgt hij met veel plezier verschillende opleidingen en trainingen bij ICM. Wij spraken hem over wat hem kenmerkt als trainer.
Wat kenmerkt jouw manier van trainen?
“Ik wil mensen graag uitdagen. Toen ik net begon met het trainerschap had ik de neiging om in de ‘vertelmodus’ te schieten. In de loop der jaren heb ik echter geleerd dat het niet om mij als trainer gaat, ondanks dat cursisten het vaak heel leuk vinden om praktijkverhalen te horen. Het gaat er juist om dat cursisten zich uitgedaagd voelen om hun eigen dilemma’s te ontdekken en hiermee aan de slag gaan. Het is dus mijn kunst om cursisten uit hun comfortzone te halen. Dan komen ze vooruit.”
Hoe haal je cursisten uit hun comfortzone?
“Dit begint simpel door mezelf als trainer voor te nemen om niet direct antwoord te geven op vragen van cursisten. Mijn rol is niet alleen informatie zenden, maar juist cursisten zelf na laten denken over hun vraagstukken. Samen met de groep gaan we op zoek naar logische antwoorden en oplossingen op allerhande vraagstukken en uitdagingen. We werken allerlei situaties en dilemma’s uit en kijken waar je tegenaan loopt en hoe je daar het beste mee omgaat. Daarin laat ik cursisten zoveel mogelijk aan de slag gaan met situaties die in hun eigen werkcontext passen. Naderhand kunnen we dan samen altijd nog bespreken wat de verschillende theorieën zeggen en hoe dat relevant is in de praktijk. Daarbij vind ik het belangrijk om te laten zien dat er niet een enkel juist antwoord is, maar dat er altijd meerdere oplossingen mogelijk zijn.”
De marshmallow challenge
“Een praktische oefening die ik regelmatig inzet om cursisten uit hun comfortzone te halen is de zogenoemde ‘marshmallow challenge’. Dit is een opdracht waarbij cursisten een aantal spaghettisliertjes en een marshmallow krijgen, waarmee ze in 8 minuten een zo hoog mogelijke toren moeten bouwen. Verder vertel ik niks over de achterliggende gedachte, ik laat mensen gewoon in groepjes aan de slag gaan. Naderhand reflecteren we op de samenwerking en het proces.
Dit onderzoek is ontzettend vaak uitgevoerd. Interessant is het patroon dat hierdoor ontdekt is. Volwassenen denken (bijna) altijd eerst na, dan overleggen ze met het team, maken een plan en vervolgens voeren ze het pas uit. Gemiddeld is een team 6 minuten onderweg voordat ze überhaupt stappen ondernemen. Als ze de spaghettisliertjes en de marshmallow dan eindelijk gebruiken, blijkt die marshmallow toch een stuk zwaarder dan gedacht. Wanneer je kleuters daarentegen dezelfde opdracht geeft, bouwen ze aanzienlijk hogere torens dan volwassenen. Dit komt omdat kinderen veel meer en sneller experimenteren. Ze stoppen al snel de marshmallow op een spaghettisliert en komen dan tot de ontdekking dat de marshmallow veel te zwaar is. Dus terwijl volwassenen eerst een plan maken en deze dan pas uitvoeren, gaan kinderen meteen aan de slag en boeken ze snellere en betere resultaten. Hiermee wil ik mijn cursisten leren: probeer het gewoon! Ik wil ze letterlijk laten ervaren dat experimenteren werkt. Helaas doen we dit allemaal te weinig, terwijl het zoveel mogelijkheden biedt.”